91.
Biohazard – Urban Discipline (Roadrunner, 1992)
"
Urban discipline motherfucker"! Dat riep ik vroeger wel eens, als ik op mijn bed lag en naar dit plaatje luisterde. Mijn eerste hardcore ervaring. Sick Of It All daar had ik niet zo veel mee. Toch van eenzelfde laken een pak maar vooral die schreeuwert Evan Seinfeld vond ik zo ontzettend stoer. Zo’n boerenzakdoek om zijn hoofd, een brede bast vol tattoos. Jahaa, zo wilde Joris ook wel zijn.
Urban Discipline is één brok New Yorks beton, angst, boosheid, stoere praat. De geboorte van nu metal, wat erna kwam valt in het niet bij
Urban Discpline. Woord aan je moeder.
92.
Current 93 – All The Pretty Little Horses (United Durtro, 1997)
Pas ontdekt maar nu al onmisbaar. De intense fluisterstem van David Tibet knaagt aan mijn grenzen. Sprookjes? Lachwekkend? Overdreven? Misschien wel maar de sfeer is onbeschrijflijk, zwelgen in pure horror. Met slechts een piano en Tibet’s stem. Marilyn Manson rent huilend weg. Charles ook trouwens.
93.
Chapterhouse – Whirlpool (Dedicated, 1991)
Heerlijk, heerlijk, heerlijke shoegaze die niet bang is om het een tandje sneller, vuiger en brutaler te zijn. Chapterhouse is het verloren shoegaze-kindje. Een onerkend supertalent dat nooit verder kwam dan een leven in de schaduw van My Bloody Valentine en Ride. Onterecht uiteraard. ‘Autosleeper’ roelt
bigtime!
94.
Tangerine Dream – Phaedra (Virgin, 1974)
Ik wordt graag betoverd, om het feit dat Tangerine Dream dit al ruim dertig jaar doet heb ik grote bewondering. En niet alleen doen ze dat al dertig jaar, het werkt nog steeds.
Phaedra is een zeemeermin die vanuit een diepe oceaan voor je zingt, vervormt door het zilt en de golven bereikt haar gezang je als zachte, warme klankdekens die zich subtiel om je oren slaan. Geen gelul, luister maar.
95.
Russel Haswell & Masami Akita – Satanstornade (Warp, 2002)
Masami! Da’s Merzbow, krrrrrrr, en dat 70 minuten lang. Niet voor iedereen weggelegd en hoewel ik van extremen houdt, dit verteer ik in kleine porties.
Satanstornade is niet alleen takkeherrie, het zijn retediepe grooves, hypnotiserende diepten die je kunnen betoveren. Spul om in te verdrinken als je je waarden en normen even onder de theemuts zet.
96.
Tim Hecker – Haunt Me, Haunt Me, Do It Again (Substractif, 2001)
Een bescheiden man die Hecker, toen ik hem interviewde wist hij me te charmeren als een
down to earth-gozer die liever zijn muziek laat spreken. Optredens doet hij dan ook niet op podia maar ergens in een hoekje van de zaal.
Haunt Me, Haunt Me, Do It Again is een sfeervol stuk superambient. Eeuwig zal hij worden vergeleken met die andere ruisgod, Fennesz. Bij vlagen is Hecker Fennesz’ meerdere, echt waar.
97.
Ride – Nowhere (Sire, 1990)
Een diepblauwe golf die langzaam aan kracht wint om hoog op te rijzen en krachtig weer neer te komen op het zoute water. De hoes van
Nowhere. Het komt erg dicht bij de waarheid als het gaat om de muziek. Dikke muren gitaargeweld en gouden popmelodieën die van binnenuit langzaam naar het oppervlak borrelen.
98.
Kaffe Matthews – cd eb + flo (Anneteworks, 2003)
Sine-wave majestiek. Kaffe is een vrouw en of je dat nu leuk vind of niet, dat hoor je. De prachtige geluidsgolven gaan van subtiel naar schel. Ze mondden soms uit in een
catfight tussen ultrahoge tonen en sinistere glitch en weten, mits afgespeeld op hoooog volume, diep te intrigeren. Ik kreeg hem als promo van Mars. Ik ben die marsman eeuwig dankbaar.
99.
Shalabi Effect – Trial Of St. Orange (Alien 8, 2001)
Je vraagt je af hoe een bos er steeds maar anders uit kan zien. De jaargetijden geven andere kleuren, andere sfeer, andere geluiden.
Trial Of St. Orange is de evenknie van zo’n bos, dat altijd ademt, altijd leeft en altijd verandert. Een symbiose tussen postrock, experimenteel geploeter, avantgarde en wereldmuziek die wat mij betreft nog niet geëvenaard is.
100.
Placebo – Without You I’m Nothing (Virgin, 1998)
Gierende Sonic Youth-gitaren, androgyne vocalen, een voorman met een hoog rockchick gehalte.
Wannabee Ziggy? Whatever, zal hij zeggen. Op
Without You I’m Nothing staan klinkende popliedjes die door merg en been gaan. Een perfect voorbeeld van hoe puberpijn en romantiek perfect kunnen samenkomen in loeiende rockmuziek.
