1.
Joy Division – Unknown Pleasures (Factory, 1979)
Ik ben wel een beetje blij dat ik dit niet tijdens mijn puberteit voor mijn kiezen gekregen heb. Op momenten was die situatie niet ideaal om in de donkere sfeer van Unknown Pleasures gezogen te worden. Nu ik kan relativeren ;), smul ik van de miserabele teksten, de geweldig diepe basloops en doffe drumslagen. Een plaat die zoveel uitstraalt dat je het na vijftig keer luisteren nog niet helemaal bevat. Deze plaats staat hier rotsvast.
2.
Radiohead – Kid A (Capitol, 2000)
Nodeloos gepiel? Natuurlijk! Als je geen besef van muziek hebt. Moeilijk? Natuurlijk, als je geen waarde hecht aan een diep gevoel voor muziek. Yorke is passie, passie voor jazz bijvoorbeeld. Passie voor Scott Walker. Passie voor goede muziek. Passie voor electronische spasmes. Hij wordt zo in die passie gezogen dat
Kid A de enige juiste weg is voor hem in die tijd. Het was even wennen maar het is het nog steeds waard.
3.
Sigur Ros – Agaetis Byrjun (Bad Taste, 1999)
Onbeschrijflijk. Het moment dat deze plaat zich in mijn bewustzijn nestelde was een van de meest onvergetelijke muzikale momenten in mijn leven. Het besef dat niet alles om het liedje hoeft te draaien. Vocalen die je raken zonder dat je ze verstaat. Puur gevoel.
4.
The Smiths – The Queen Is Dead (Sire, 1986)
Extreem cynische teksten, de frisse gitaarloops van meneer Marr. Het uitmuntende puberleed van Morrissey. Herkenbaar pijnlijk maar ook lachwekkend en humoristisch.
5.
Talk Talk – Laughing Stock (Polydor, 1991)
Die adembenemende orgel, de sputterende gitaren, de jazzy drumslagen, de rust, zoveel in één. Dat Talk Talk hiertoe in staat was, dat wist ik niet toen ik als tiener ‘It’s My Life’ meezong. Respect. Mark Hollis is een held. Lee Harris net zo goed.
6.
Radiohead – OK Computer (Capitol, 1997)
Van grote invloed geweest op mijn ‘muzikale vorming’. De voorliefde voor cynisme en epische melancholie werd door
OK Computer definitief gevormd.
7.
My Bloody Valentine – Loveless (Sire, 1991)
Hmmm hmmm. De troebele wateren van
Loveless zijn niet diepbruin maar (ongetwijfeld veroorzaakt door de hoes) roze en dieppaars. Wateren waarin de vervormde gitaarklanken door de stroming naar onaardse dieptes worden gevoerd. Belinda Butcher in een roes, net wakker, half dromend, zingend, mijmerend. Hmmm hmmmmmmmmmmmmmmmmm…..
8.
Michael Jackson – Bad (Epic, 1987)
Verrassend? Ik kan er echt niet om heen. Onmogelijk met liedjes als ‘The Way You Make Me Feel’, ‘Liberian Girl’, ‘Dirty Diana’, ‘Smooth Criminal’ en ‘Man In The Mirror’. Jong, fan etc.
9.
Fennesz – Endless Summer (Mego, 2001)
Ik kom altijd terug op contrast als ik het over muziek heb die me erg boeit. Het contrast tussen twee totaal verschillende geluiden roept een sterke reactie op. Bij Fennesz zijn het de verstorende ruisgewaden die contrasteren met af en toe oprispende gitaarmelodieën. De zomer is inderdaad oneindig met dit plaatje op.
10.
Slowdive – Souvlaki (SBK, 1993)
Wat die titel met de muziek te maken heeft ontgaat me volledig. Slowdive combineert zachte vocalen met subtiele maar hoogklimmende gitaarerupties. Omhaag, omlaag, op een wolk, door de lucht, richting hemel en weer terug.
