71. Fushitsusha – Pathetique (PSF, 1996)
Keiji Haino maakt elke gitaarsolo overbodig. Fushitsusha is een grote improviserende gitaarmasturbatie-manifestatie, dit is het land van extremen. Het geselen van de snaren. Meer is beter, dat blijkt wel weer.

72. Matmos – A Chance To Cut Is A Chance To Cure (Matador, 2001)
Als je een album maakt dat geheel bestaat uit samples opgenomen in operatiekamers dan heb je mijn aandacht. En als dat alles ook nog in zo’n vorm gegoten wordt dat het heerlijk wegluisterd als licht verteerbare idm dan is dat helemaal een wereldprestatie.

73. Nick Drake – Bryter Layter (Hannibal, 1970)
Met Drake ben ik ook nog niet klaar, nog lang niet. Wat dat betreft is het goed dat jij ertussen uit is gepiept. Een discografie van meer dan tien albums had ik niet aangekund. Totnutoe is Bryter Layter mijn favoriet, mooi aangekleedt, simpele pracht van een betoverende klasse.

74. Boredoms – Super Ae (Birdman, 1998)
Kraut-trash-noise? Can op de koffie bij Merzbow? Boredoms is heel veel in ë&#235n. Een supersonische trip langs geflipte samples, versnelde tapeloops die je oren binnenstebuiten draaien en loodzware basriffs. Maar ook hypnotiserende drones die je schijnheilig verleiden. Krautrock moderne stijl, geweldig spul.

75. Spacemen 3 – Playing With Fire (Taang, 1989)
“C'mon take me for a riiiiide”
De slome marsdrums en Sonic Boom’s geflipte effecten die de diepte in echoën tijdens ‘How Does It Feel’ geven een beeld van hoe zwaar de jongens in het experiment (lees: dope) zaten. Al met al komen daar een paar behoorlijk mooie liedjes uit voort. Orgels, de gierende gitaren in het overweldigende ‘Revolution’ en bezwerende zang doen magistraal hun werk. Trip!

76. Metallica – Black Album (Elektra, 1991)
Een album dat ik gewoon moest hebben. Hetfield was mijn held. Wijdbeens, zijn gitaar op kniehoogte, licht voorovergebogen, een boze frons en die markante baard. Ik lette wel op. Sad But True?

77. Lightning Bolt – Wonderful Rainbow (Load, 2003)
Continu met een grindtegel vol op je kanis geramd worden. Wat is zelfkastijding toch lekker als Lightning Bolt het overneemt. Want dat doen ze, Wonderful Rainbow neemt bezit van je rationeel vermogen. Immers, wie zet dit nu voor zijn plezier op? Dolle drums, moddervette bas, krankzinnige vocalen. Slurp…

78. Slayer – Seasons In The Abbyss (American, 1990)
Terwijl de rest graag bij Iron Maiden bleef hangen was ik klaar voor de volgende stap. Achteraf, zeggen ze, is dit niet eens hun beste. Kan me niet schelen, hij heeft een plaatsje in mijn hart veroverd. Avondenlang heb ik hier mijn adem aan opgebruikt, mijn vrienden deden gezellig mee. Vroeger was alles beter zeggen ze wel eens. Ben ik het over het algemeen niet zo mee eens maar zo’n avonden heb ik nooit meer meegemaakt. De smaken verschillen wel erg op het moment. Maar toen zette ik de toon, dit moest men horen.

79. Radiohead – Amnesiac (Capitol, 2001)
Als je dan met zo’n lekkere restjes blijft zitten na de Kid A opnames dan doe je er verstandig aan die op een album te smijten. Briljantjes als ‘Pyramid Song’, ‘I Might Be Wrong’ en ‘Knives Out’ kun je gewoon niet laten liggen. Ik lik dat bord nog af ook.

80. Loveliescrushing – Xuvetyn (Projekt, 1995)
Buiten jezelf treden, zweven, laat je ziel even achter. Pure lust. Diepe magie. Xuvetyn is alles tussen Loveless en Heaven Or Las Vegas verenigd en met dikke glazuur overgoten. Ijzingwekkend mooi dit.
  ¶ 2:46 AM