51.
A Silver Mt. Zion – He Has Left Us Alone But Shafts of Light Sometimes Grace the Corners of Our Rooms (Constellation, 2000)
Kippenvel met hele fijne weerhaakjes. Dikke tranen rollen dan ook over mijn wangen tijdens ‘Movie (Never Made)’. De violen, de sluimerende maar onvermijdelijke climax op climax op climax op climax etc etc etc. snik..
52.
Interpol – Turn On The Bright Lights (Matador, 2002)
Zwaarmoedig maar uiterst zelfverzekerd knalt deze plaat nog regelmatig uit mijn luidsprekers. Vooral
Antics doet me beseffen dat dit echt een bijzonder album is.
53.
Mogwai – Come On Die Young (Matador, 1999)
Iggy’s woorden aan het begin. De destructie van conventies door het hele album. Opbouwen en aggressief afbreken. Verbijsterend hoe dit album wordt gezien als hun mindere. Ook waar:
[ blur : are shite ]
54.
Black Rebel Motorcycle Club – B.R.M.C. (Virgin, 2000)
Nu pas weet ik dat BRMC nooit had bestaan als Jesus & The Mary Chain er niet waren geweest. Complete klonen natuurlijk. Een goed gelukt experiment want liedjes als ‘Red Eyes And Tears’, ‘As Sure As The Sun’ en ‘Whatever Happened..’ zijn tripblues-documenten bij uitstek. Gierend en tierend.
55.
Metallica – Master Of Puppets (Elektra, 1986)
Het epische ‘Orion’ was misschien wel een teken aan de wand als de verstokte postrockliefhebber die ik nu ben. De apocalyps verheerlijkt en verafschuwd tegelijk.
Teksten die niet simpel over ledematen en andere metalclichés handelden. Dit was echt en het barst van de aggressieve, diepe emotie.
56.
Slint – Spiderland (Touch & Go, 1991)
Een achtbaanrit langs trauma’s, donkere emoties en verstopte gevoelens. Hard-zacht, fluisteren-schreeuwen. Het echte leven, een begin van een nieuw tijdperk in vele opzichten.
57.
MC5 – Kick Out The Jams (Elektra, 1969)
Beste live album ooit? De energie spat er nu, 35 jaar later, nog vanaf. Onvoorstelbare punklegendes die, tien jaar voor The Sex Pistols ‘Anarchy In The U.K.’ predikten, de punklat al enorm hoog legden.
58.
Hood – Cold House (Aesthetics, 2001)
Toen ik
Kid A verorberd had ging ik eigenwijs als ik was natuurlijk op zoek naar albums die net zo klonken.
Cold House komt daar ongetwijfeld het dichtst bij in de buurt.
59.
Mercury Rev – Deserter’s Songs (V2, 1998)
Deze leerde ik later kennen dan
All Is Dream, de impact was iets minder maar de uitvoering is wederom schitterend.
Deserter’s Songs is het moment dat Mercury Rev van noisepopdromers tot utopische dromers verworden. Het levert wonderlijke panorama’s op die me nog altijd doen verwonderen of het leven niet een droom is of een nachtmerrie. Daar ben ik nog niet uit. Het is vast iets ertussen in.
60.
Spiritualized – Ladies and Gentlemen We Are Floating In Space (Arista, 1997)
Eacht tablet contains 70 minutes. Wat een pil, wat een trip. Geweldige gospel-psychedelia in een supersonisch jasje met een geweldige hartenbreker (‘Broken Heart’) en een megatrip (‘Cop Shoot Cop’) als afsluiter. Ultiem genot.
