31.
Jeff Buckley –Grace (Columbia, 1994)
De manier waarop Buckley al die hoge noten haalt op zijn eigen gepijnigde manier, daar krijg ik kippenvel van.
32.
Neutral Milk Hotel – In The Aeroplane Over The Sea (Merge, 1998)
Boe Mariah! Boe Christina! Boe! Als je zingt zoals Jeff Mangum dan stop je pas emotie in je woorden. De plaatjes die hij oproept in zijn teksten zijn zwart-wit, donkerbruin, van voor de kleurentelevisie, weetjewel, die sfeer. Heerlijk.
33.
John Coltrane – A Love Supreme (Impulse!, 1964)
Laat ik het zo zeggen: als dit mijn introductie tot echte jazz zou zijn geweest en niet
Kind Of Blue dan was ik nu een jazzofiel pur sang. Alles, vooral dat heerlijke geplengel met die bekkens en die cymbalen (sp?), doet me snakken naar meer.
34.
The Microphones – The Glow Pt. 2 (K, 2001)
Geniale collage-indie. Soms intiem dan weer bombastisch en schreeuwend om aandacht.
35.
Mercury Rev – All Is Dream (V2, 2001)
Sprookjesmuziek. Zo is het. De hoge vocalen en de bombastische muziek doen je verlangen naar een leven in Wonderland. Mag ik mee Alice? Toe?
36.
Wu Tang Clan – Enter The Wu Tang (36 Chambers) (Loud, 1993)
Rauw als fuck. Wu Tang heeft alles. Raschte muzikale genieën (Rza, Gza), gouden tekstsmeden (Raekwon, Gza, Masta Killa), de enige echte hiphop-crooner (Ghostface), charmeur en lolbroek (Method Man) een geniale idioot (Ol’ Dirty Bastard, nu overigens Dirt McGirt! Hoe geniaal is dat!) en een leger aan bovenmatige soldiers (Ugod, Inspektah Deck, Killah Priest, Capadonna). De shaolin thematiek past perfect bij de straatperikelen en de harde waarheid waarin de Wu zich bevond in 1993. Nu is het bling hier en Moët daar. Waren ze nog maar zo jong en onbezonnen.
37.
Black Dice – Beaches & Canyons (DFA, 2002)
Black Dice’s flirten met de surf-spirit zullen weinig Beach Boys fanaten begrijpen. Maar
Beaches & Canyons trekt met een variatie aan hypnotiserende structuren die gaan van exotische soundscapes naar Boredoms-achtige noise prachtige strepen door het zandstrand.
38.
Squarepusher – Music Is Rotted One Note (Nothing, 1998)
Mijn raam naar een onontgonnen jazzvlakte. Even verliet Jenkinson de verwarrende drill ‘n’ bass paden om een eerbetoon aan Miles te creëeren. Hij slaagt en weet mij mee te trekken in zijn enthousiasme.
39.
Godspeed You! Black Emperor – Lift Your Skinny Fists… (Constellation, 2000)
“
It takes dedication [..]” zegt een stem tijdens ‘Static’.
Damn right it does! Om een emotie, door muziek, zo hoog te laten opstijgen en met donderslag op donderslag te laten imploderen, daar is toewijding voor nodig. Bedankt daarvoor.
40.
Charles Mingus – The Black Saint & The Sinner Lady (Impulse! 1963)
Veilig op nummer veertig want nog lang niet verorberd en kunnen waarderen op echte kracht. De orkestrale jazz en de woorden van Mingus zijn zieleknijper in het boekje zetten jazz en vooral Mingus in een diep, emotioneel perspectief.
